ölenlerin devam edenlerin yaşamlarından olağanüstü hızlı çıkarılmaları gibi

sanki döngünün pek acelesi varmış gibi

koştur koştur ‘bir yokmuş’ versiyona taşınması gibi – acıttı

hep derim biz şanslı azınlığız; çocuk olarak, birey olarak, yetişkin olarak, aile olarak, dost olarak

çok biriktirdik, çok paylaştık, çok yakındık, hep kalabalıktık

bu gibi bayram sabahları öyle bir hengame içinde başlar öyle tatlı bir yorgunluk içinde tamamlanırdı ki, kurulu sofraları, sürekli yapılacak yeni işlerin telaşını, bayram harçlıkları ile alınabileceklerin hesabını, eğlenmeyi, araç bagajlarında oturabilmenin ayrıcalığını, koşulsuz sevgileri, hesapsızlığı, zaman içinde kaybedilenlerin ne kadar büyük olduğunu

– ancak büyüdükçe anladık

ve bugün içinde fiziken olmadığın ilk bayramın 1. gününde, aramızda bedenen olmadığın 40. yirmi dört saatin içindeyiz

bu sabah seni sessizlik içinde ziyaret ettik 4 kişi, yolda hiçbirimiz konuşmadık

torunun hepimiz adına ‘merhaba dede’ dedi

diğeri her duyduğumda sadece seni düşündüğüm o şarkıyı incecik sesiyle kısık kısık söyledi

seni görmeye gittiğimizi söylediğimizde aldığımız kadar çiçeği ‘bu da babaya benden olsun’ diye kollarımızı dolduran çiçekçinin güllerini içimizden ‘iyi bayramlar’ diyerek bıraktık toprağına

“bizim gibi şanslı çocukların ‘yas’ı kutlamaya çevirmesi gerek” demişti, babası seninle aynı gün aramızdan ayrılan çok sevdiğim bir arkadaşım

– çok haklı

madem biz iyi olan versiyonun ne olduğunu biliyoruz; madem yaşarken yaşamanın ve yaşatmanın nasıl hissettirdiğini anlatabiliriz

o zaman anılarla, anmalarla, bazen ağlamalarla, kahkahalarla, en çok da şükürle, ruhumuza, aklımıza, düşüncelerimize, hayallerimize yerleşmiş, sırlarımıza, henüz yaşamadıklarımıza yol gösterecek olanlarla yeniden doğmak gerek yol göstermek için yolu takip etmek, karanlığı aydınlık tutmak gerek

– tam isteyeceğin gibi

verilmiş vakti iyi kullanabilmiş olmanın huzuru içinde,

özleminin her hücreme yayıldığının farkındalığında,

aklımda ve kalbimde nefesim yettiği sürece seni canlı tutacağımın bilincinde,

bayramın kutlu olsun

eşsiz ışığın her daim üzerimizde, içten gülümsemen gözümüzün önünde olsun Babo’m

hani sadece başına gelince tam anladıkların var ya, henüz anlamayanlara, anlamasına rağmen bir sebeple duranlara, durmak zorunda olanlara da diyeceğim var;

hazır halen ne kadar olduğu belli olmayan vakit varken, biriktirin, sevdiğiniz ne varsa hemen koşun yanına, koşabildiğinizce, sarılın, çok ama ve defalarca, yatın kucağına, tutun elini, hep ‘o son gün’müş gibi, sonrası yokmuş gibi; mecburiyetlere, sorumluluklara, rutinlere, imkansızlıklara, ertelemelere, geçiştirmelere, korkmalara, seçmek isteyip de seçememelere, yüklere, yorgunluklara rağmen, kaçırmayın, bayramları, kutlamaları, kavgaları, hatta anlaşmamaları – kaçmayın

sonrası hep ayaz çünkü…

BRC’46

İstanbul, 09.07.2022

‘rahmetli’ kelimesinin ağzımdan henüz hiç çık-a-madığı ilk -Babasız Babalar Günü- bugün

yaşamın ilk 40’ı gibi değil ama, yalnızlığın ilk dördünü gibi…

durmayan döngü içinde sensiz 21. gün…

çarpışmalarda, kırılmalarda, savaşlarda, kaybetmelerde yıkılmamak için süper güç ya soğukkanlılık ve uzun sessizlikler

bazen öyle bir noktaya geliyor(muş) ki, buz bile eriyor, sen kalıyorsun

öyle ama; tam olması gibi, tam olduğu yerde, tam hizada

hissetmeyi kaybettiğin yerde bulursan

daha tam açık değil algılamam

daha ağlamayı kesemediğim olmadı, hatta sanki sadece içimden ağlıyorum

daha şişelerde kaybolmadım

torunlarının hatırına galiba, duruyorum

ne zamana kısmet, bakalım, bekliyorum…

tek hissedebildiğim –sen gittin ve ben çok yalnız kaldım–

sevmezdim pek ama doya doya öpemediğim için çok kızgınım

sarılamadığım için yastayım

son yolculuğuna eşlik edenlerin maske ve plastik eldiven olmasına arızayım

ilahi adalet anlayışım bir kez daha çok derinden sarsıldığı için bozuğum

öfkem burnumdayken kalbimi bulamadığım için kayıplardayım

her zamanki kadar geçimsiz, halen bildiğin huysuzluklardayım

henüz avunamıyorum

kurda kuşa yem olmayız bilirsin, şükür ki sayende, donanımlıyız

ama bu büyük ‘veda’yı kabul etmedik, içselleştirmedik, henüz uyanamadık

sen yoksun –ve pusulamı kaybetmemek için halen gücünü kullanıyorum–

sen gibi insanların, ‘baba gibi’, ‘dağ gibi’ babaların, sormadan sarılanların, anlaşmadan sahiplenenlerin, sevdikleri için mücadelen vazgeçmeyenlerin, kaybolmamış vicdanların,

her an’ı kutlansın, unutulmasın, atlanmasın, es geçilmesin…

‘belki de huzur buldu’ cümlesi bana uyamadı, o yüzden de

YOKLUĞUNUN ALTINDA EZİLMEMEK İÇİN OLMADIĞIN TARAFA BAKMIYORUM…

Babalar Günün kutlu olsun, iyi ki bizim babamızsın, iyi ki vardın, iyi ki varsın, daha uzun lazımdın

Seni Seviyorum

BRC’46

İstanbul, 19 Haziran 2022

Hislerimi kelimelere dökebilecek miyim, emin değilim, ama birbirine hiç benzemez o kadar insanı uğurlamak için bir araya getirebildiği bir benliği anlatmadan geçemeyeceğim.

Ertan Özdemir’in kızı olmayı anlatmadan önce, O’nu anlatmak lazım.

Dokunduğu her hayat, baktığı her göz onda muhtemelen farklı bir ışık yakalamıştır ama temel değerlerini atlamayayım: büyük bir vizyoner, nadir bir beyin, olağanüstü detaycı, her daim mükemmeliyetçi, samimi ama hep sınırlı, çok -ama çok- çalışkan, kendini her gün geliştiren, sürekli okuyan, değerlendiren, dillendiren, anlatan, öğreten, yönlendiren, bildiklerini paylaşmaktan çekinmeyen gerçek bir ışık işçisi.

Ertan Özdemir’in bize ‘baba’ olarak verilmesi ise büyük şans; hayatta çok az insana nasip olabilecek bir ayrıcalık.

Bilen bilir, biz ‘baba-kız’ olabilmeyi iyisi ile kötüsü ile yaşarken becerebilmiş nadir örneklerdeniz. Anlaşmanın da anlaşmamanın da hakkı verilmiş, mücadele içindeyken anlamaya çalışılmış, anlaşılamayan zamanları kabulle geçirmeyi öğrenmiş, her zaman tarifsiz büyüklükteki bir sevginin kazandığı platformda buluşabilmiş-ikiliyiz.

Ertan Özdemir’in kızı olmak, bir güç, bir duruş, bir tavır, bir akıl, bir etik, bir tercihtir.

Her daim güvende tutmanın ve kalmanın koşulsuz tarifidir. Her alandaki zeka oyunlarında ters köşede yakalanıp teslim olabilmenin, iknanın büyüsüdür. Farklı tecrübelerin yazarı olmaktır. İçtenliğin, samimiyetin, vefanın, dostluğun ustası olmaktır.

Mizaç ve ruh olarak kendimi en çok benzettiğim ve ayrıştırdığım çok özel bir insanın kızı olmak kolay değil; binlerce kez şükür ki hatıralarımız birikmiş.

Yalnızlık kelimesini hiç bilmemişim meğer, ilk defa sensizliğin tam ortasında kaldım.

Her ne kadar seni her gün içimde ve kalbimde yaşatacak olsam da, en saçma konuları gülerek veya ağlayarak anlatmak için aradığımda telefonunun bir daha açılmayacağını bilmek, en zor anlarda kollarının arasına sığınamayacak olmak, herhangi bir kötü günün sonunda çok net, hatta bazen sert, ‘sabah olsun çözeriz’ diyecek o tok sesi duyamayacak olmak, güçsüzlüklerimi çırılçıplak ve utanmadan teslim ettiğim tek insanın elimi tutmak için yanımda duramayacağını bilmek, her türlü abuk sabuk fikrimi makul karşılayan tek kişinin yanımda olamayacağını bilmek, durdurulamaz ve durulmaz bir kopyanın –alışmayacakları– geri kalan beni zaten ne korkutabilir, ne yıkabilir.

Belli etmesem de, canım yandı çok, derinden, yüreğimden yara aldım gidişinle, ilk defa yoruldum, boğazım düğüm, hatta inanmazsın, bu gece hüngür hüngür ağlıyorum, özlemin başlamadı bile…

Ateş gerçekten sadece düştüğü yeri cayır cayır yakıyormuş; yediverenlerle birlikte yastayız.

Daha önce de söylediğim gibi;

senin gibi babalar ölmez, yer değiştirir, şekil değiştirir, boyut değiştirir ama gitmez

senin gibi üstadlar kolay yetişmez, hikayelerin kulaklardan, anılardan, hafızalardan silinmez

öğrettiklerin bitmez, tecrübelerin yenilmez, yolundan dönülmez…

Evet parçalandık, evet kırıldık, evet gözlerimiz yaşlı, evet kaydın gittin ellerimizden, evet bir sabah uyandık sensizliğe, evet artık bir eksiğiz ama yokluğun öğrettiğin üzere yokluğumuz değil

– iyi ki vardın!

ama bu hikayeyi sen anlatmayaydın iyiydi koca çınar…

Geri kalanımı emanetlerine adıyorum; Annem, Beliz ve çocuklar ben de, sen hiç merak etme; etmeyeceğini biliyorum.

Adaletini sorgulamaktan imtina ettiğimiz bu dünyadan bir Ertan Özdemir de geçti, gitti.

Tekrar kavuşana dek kokun burnumda Babo’m.

Gittiğin yerde huzur içinde ol, fazlası ile hak ettin, Seni Seviyorum

BRC’46

İstanbul, 03 Haziran 2022