“babacı” kız çocuğuyum ben… tanıyanlar bilir, annemi çok severim ama babama çok yakın hissederim… en çok onunla tartışmama, en çok onunla inatlaşmama, en çok onunla restleşmeme rağmen hep yumuşak karnımdır; acıtsam da aslında hiç kıyamam, dayanamam, büyük AşK’ımdır…

bugün, yaşlanmasından hep korktuğum ama gözlemlediğim canım babama artık neredeyse ‘grip’ kadar yaygın olan o tanıdan kondu… anneciğim daha orta yaşlarındayken bu zorlu sınavla mücadele etmiş ve başarmıştı; babamın da aynı şekilde dimdik savaşacağından eminim de, yine de içim yanıyor, çok acıyor…

sessizlik içinde kelimelerime sığınmak istiyorum sadece, konuşmak istemiyorum…

kandilmiş bugün tesadüfen, dualarımı bir kez de dillendireyim; dostuma düşmanıma hayırlı yaşam, hayırlı ve sıralı ölüm dilerim; kimse sevdikleri ile sınanmasın…