‘rahmetli’ kelimesinin ağzımdan henüz hiç çık-a-madığı ilk -Babasız Babalar Günü- bugün

yaşamın ilk 40’ı gibi değil ama, yalnızlığın ilk dördünü gibi…

durmayan döngü içinde sensiz 21. gün…

çarpışmalarda, kırılmalarda, savaşlarda, kaybetmelerde yıkılmamak için süper güç ya soğukkanlılık ve uzun sessizlikler

bazen öyle bir noktaya geliyor(muş) ki, buz bile eriyor, sen kalıyorsun

öyle ama; tam olması gibi, tam olduğu yerde, tam hizada

hissetmeyi kaybettiğin yerde bulursan

daha tam açık değil algılamam

daha ağlamayı kesemediğim olmadı, hatta sanki sadece içimden ağlıyorum

daha şişelerde kaybolmadım

torunlarının hatırına galiba, duruyorum

ne zamana kısmet, bakalım, bekliyorum…

tek hissedebildiğim –sen gittin ve ben çok yalnız kaldım–

sevmezdim pek ama doya doya öpemediğim için çok kızgınım

sarılamadığım için yastayım

son yolculuğuna eşlik edenlerin maske ve plastik eldiven olmasına arızayım

ilahi adalet anlayışım bir kez daha çok derinden sarsıldığı için bozuğum

öfkem burnumdayken kalbimi bulamadığım için kayıplardayım

her zamanki kadar geçimsiz, halen bildiğin huysuzluklardayım

henüz avunamıyorum

kurda kuşa yem olmayız bilirsin, şükür ki sayende, donanımlıyız

ama bu büyük ‘veda’yı kabul etmedik, içselleştirmedik, henüz uyanamadık

sen yoksun –ve pusulamı kaybetmemek için halen gücünü kullanıyorum–

sen gibi insanların, ‘baba gibi’, ‘dağ gibi’ babaların, sormadan sarılanların, anlaşmadan sahiplenenlerin, sevdikleri için mücadelen vazgeçmeyenlerin, kaybolmamış vicdanların,

her an’ı kutlansın, unutulmasın, atlanmasın, es geçilmesin…

‘belki de huzur buldu’ cümlesi bana uyamadı, o yüzden de

YOKLUĞUNUN ALTINDA EZİLMEMEK İÇİN OLMADIĞIN TARAFA BAKMIYORUM…

Babalar Günün kutlu olsun, iyi ki bizim babamızsın, iyi ki vardın, iyi ki varsın, daha uzun lazımdın

Seni Seviyorum

BRC’46

İstanbul, 19 Haziran 2022