“babacı” kız çocuğuyum ben… tanıyanlar bilir, annemi çok severim ama babama çok yakın hissederim… en çok onunla tartışmama, en çok onunla inatlaşmama, en çok onunla restleşmeme rağmen hep yumuşak karnımdır; acıtsam da aslında hiç kıyamam, dayanamam, büyük AşK’ımdır…

bugün, yaşlanmasından hep korktuğum ama gözlemlediğim canım babama artık neredeyse ‘grip’ kadar yaygın olan o tanıdan kondu… anneciğim daha orta yaşlarındayken bu zorlu sınavla mücadele etmiş ve başarmıştı; babamın da aynı şekilde dimdik savaşacağından eminim de, yine de içim yanıyor, çok acıyor…

sessizlik içinde kelimelerime sığınmak istiyorum sadece, konuşmak istemiyorum…

kandilmiş bugün tesadüfen, dualarımı bir kez de dillendireyim; dostuma düşmanıma hayırlı yaşam, hayırlı ve sıralı ölüm dilerim; kimse sevdikleri ile sınanmasın…

“içimizdeki çocuk”…

önemli bir kavram, belki de hayati bir kavuşma – ben beceremedim…

içinden baktım, dışından gözlemledim, geçmişi taradım, anılarımı aradım, hayallerimi sorguladım, bulamadım…

sanki hiç oyun oynamamış, en sevdiği oyuncağı hiç olmamış, hiç kaybolmamış, korkmamış, kıskanmamış, dışlanmamış, platonik aşkları kurgulamamış, göstermek istemediği duygularının esiri olmamış, sanki yetişkin beyne sığınarak bugüne izsiz intikal etmiş gibi, küçük bir işaret bile bulamadım…

var mi acaba ben gibiler?

mutlu ve dopdolu bir çocukluğa, korumacı ve kollayıcı çekirdek bir aile içinde çok şanslı bir yolda yürümüş olsa da, içindeki çocuğa ulaşamayanlar?

merak ediyorum…

çooooook uzun zamandan sonra ilk kez bu akşam yeniden kelimelerimle buluşmaya, yaralarımla yaşamaya, bir kalbim olduğunu hatırlamaya, çok yorgun olsam da yeniden başlamaya, ‘an’ları pas geçmeden yavaşlayarak yaşamaya, yolu açmaya ve anlatmaya hazırım; şükürler olsun 🙏✨

Ayse Arman’ın yeni projesine gönderdiğim yazı. Tam hislerimle, #OnuncuAy’ın en son gününde ♥

41 yaşında 2. kez #OnuncuAy’dayım. Bu mucize rolü –saklayamadığım beyaz saç tellerime rağmen– yeniden üstlenmeyi, koruyup kollayacağım yeni bir emanet almayı çok istedim. Doğum yapana kadar özel bir his taşımasam da, içimden çıkıp yanıma koklamak için geldiğinde tüm gerçekliği ve minicik bedeni ile, kalbimin anında ikiye ayrılıvereceğini öngörememişim. Küçük insanlarla ilgili –özellikle de “ilk 40 gün” deki– her temel ve teknik bilgi hafızamdan silinmiş olmasına ve en başa dönmeme rağmen, “tecrübeli anne” tarifinin ne olduğunu anladım: süt kokan odanın, sürekli ıslak kıyafetlerinin tadını çıkardığın, bir kaç saatte bir emzirmenin kalbini büyüten anlar olduğunu idrak ettiğin, daha çok keyif alıp daha az şikâyet ve endişe ettiğin, daha yorgun olsan da daha mutlu olduğun, küçücük mimikler, kalp atışları, omzundaki minik baş ve ten teması ile doğan yeni bir A.Ş.K. ile yenilendiğin sahneymiş aslında. Her hamilelik gibi her doğum da bambaşkaymış. Huzur çok basit şeylerin içindeymiş. Zaman yine ve bir kez daha kendi yaşamın için dursa da özellikle İstanbul koşturması içinde şükredilecek bir “ara”ymış; hayat 41. günde kaldığı yerden devam edecekmiş, muhteşem bir artı ile. #OnuncuAy. Her yeni yaşta değil de her yeni bir dönemde yeniden doğuyor ya insan, çok da derin anlatılamıyor aslında, sadece yaşanıyor; hızlı, dolu dolu, daha keyifli, sakin, dingin, şükür ve A.Ş.K.la.

Kızım bugün 3 yaşına basıyor. Hiç geçmeyecekmiş gibi başlayan ilk 3 gün ile şu 3 sene arasını açıklamak ve anlamanın mümkün olmadığı zaman dilimindeyim. Kendi içimden yepyeni bir kadın doğmasının üzerinden 156 hafta nasıl geçmiş olabilir? Minicik bir bebeğin herhangi bir kadını daha da güçlendirebileceği kimin aklına gelir? Kendi içinde hiç olmadığını düşündüğün süper güçlerinin farkına böyle mi varılır? Konu çocuk olduğu zaman tereddütleri anında eleyip çok hızlı kararlar verilebileceğini yaşamadan kim bilebilir? O küçük insanlarla hayata giren yepyeni “aŞk” kavramının bir daha ne yaşanırsa yaşansın ömürlük olacağını ancak “anne olmayı seçen” bilir, her doğuran değil. Sana verilen en değerli emaneti korumak ve kollamak için herhangi bir sınır koyulamayacağını o minicik bedeni kollarının arasında ilk tuttuğun an bilir.

Continue reading